رگورژیتاسیون

به مناسبت اول شهریور زادروز بوعلی سینا و روز پزشک

✍️به قلم: دکتر محمود برفه‌ای (رادیولوژیست)

پزشک، یک انسان است مثل سایر انسانها؛ و با تمام تعلقات مادی و معنوی، آرمانها، آرزوها و نیازها و با تمام نقاط ضعف و قوت انسانی.
بیشترین تماس و ارتباط او با افراد بیمار و ناتوان و مددجوی جامعه می‌باشد. او باید دردها و الام مردم را بشنود و ببیند و آنها را درمان کند، امید دهد و به چرخه عادی زندگی برگرداند. او باید آنقدر توانمند و با روحیه و امیدوار باشد که بتواند این وظیفه را به حد مطلوب و کافی انجام دهد.او بیش از هر فرد دیگری محرم اسرار مردم است.

معمولا یک پزشک شب هنگام دیرتر از سایرین میخوابد و صبح زودتر بیدار میشود، مطلبی را مطالعه میکند و در سر کار حاضر میشود و دیرتر از سایرین به خانه باز می‌گردد. در بسیاری اوقات شب و تعطیلات نیز آنکال و کشیک بیمارستان، درمانگاه، بخش اورژانس و یا اتاق عمل است

او همه را معاینه و بررسی می‌کند ولی خودش را فراموش می‌کند.

بر خلاف سایر اقشار و اصناف، تعرفه و حق ویزیت او را دولت تعیین می‌کند. حق اعتراض ندارد که هیچ، نیمی از مطالبات او را بیمه‌ها با یکسال تاخیر (زمانی که ارزش آن به نصف تقلیل یافته) و با کسورات فراوان به وی می‌پردازند.

سوبسیدهای درمانی دولت به مردم غالبا از کارکرد و جیب پزشک پرداخت میشود ولی مردم این را نمی‌دانند.

او دیرتر از هر شغل و حرفه دیگری به ثبات شغلی و حرفه‌ای می‌رسد.

حدود ۱۲-۱۳ سال تحصیلات آکادمی پزشکی و تخصصی و دوره‌های تکمیلی و حداقل ۴-۵ سال طرح و ضریب کاری باعث می‌شود او در حوالی ۴۰ سالگی به اصطلاح آزاد شود و بتواند برای خودش محل زندگی و طبابت انتخاب کند. البته به شرطی که مراجع مربوطه پروانه های لازم را برای او صادر کنند. او دیرتر از سایرین ازدواج می‌کند و تشکیل خانواده می‌دهد. احتمال تجرد دائمی نیز در آنها بیشتر است.

بر خلاف سایر اقشار مردم انتظار دارند یک پزشک خارج از محل طبابت، در میهمانی، کوچه و خیابان و …نیز به درد دل آنها گوش دهد و آنها را درمان کند.

مردم انتظار ندارند یک پزشک خسته یا بیمار شود، اعتراض یا شکایت کند یا حتی با صدای بلند صحبت کند.

یک پزشک کمتر از سایر تحصیل کردگان خوش مشرب و اجتماعی و فان بنظر می‌رسد. چون  مطالب و دروس سنگین و پر حجم ازسالها قبل از امتحان کنکور و دوران دانشجویی به بعد فرصت و حس و حال تفریح و لذت بردن از زندگی و تعاملات اجتماعی را از او گرفته است.

لباس و پوشاک و رفتار و هزینه‌های او بیش از سایر اقشار زیر نظر و قضاوت دیگران است. او نباید نسبت به هزینه هایش اعتراضی کند و در مقابل او نباید از  بقال و میوه فروش و کسبه محل و دوست و آشنا حق ویزیت دریافت کند.

او استفاده بهینه از اوقات فراغت کوتاه و پیک‌نیک‌های کم هزینه و جمعی و ساده را بلد نیست چون به دلیل مشغله کاری و ذهنی زیاد فرصت این کارها را نداشته.

ممکن است برای خانواده‌اش رفاه مناسب و خوبی فراهم کند ولی خودش کمترین بهره را از این رفاه می‌برد، زیرا وقت و فرصت آن را ندارد.

سبک زندگی یک پزشک طوری است که او کمترین استفاده را از دوران جوانی و نوجوانی خود می‌برد. بیشتر از هر حرفه دیگری مطالعه و کار می‌کند و کمترین تفریح و سرگرمی را دارد.

در زندگی پزشکان، کار و پرداختن به بیماران، اولویت بالاتری از همه امور دیگر حتی خانواده خودش دارد. به همین دلیل معمولا  ارتباط کمی با فرزندانش دارد و به وضعیت سلامتی خود بی‌توجه است.

به دلیل مشغله زیاد و خستگی معمولا نسبت به سایر تحصیلکردگان روابط اجتماعی  کمتری دارند و به همان نسبت نیز از دید اجتماعی، حقوقی و اقتصادی محدودتری برخوردارند که یک نقطه ضعف انها به حساب می‌آید.

پزشک نیز مانند دیگران به رفاه و استراحت و مراقبت پزشکی و…. نیاز دارد.

یک فرد برای آنکه پزشک شود و پزشک بماند هزینه سنگینی از عمر و جوانی وخانواده و تفریحات و حق و حقوق خود می‌پردازد.

حداقل جا دارد مردم و جامعه بدانند پزشک نیز یک انسان است.

با تمام تعلقات مادی و معنوی، آرمانها، آرزوها و نیازها و با تمام نقاط ضعف و قوت انسانی.

▫️ال-ترپیتوفان و ۵-HTP به طور گسترده به عنوان درمان‌های جایگزین اضطراب عمومی استفاده می‌شوند.
– هر دوی این آمینواسیدهای برای ساخت سروتونین در مغز ضروری هستند.
– سروتونین نوروترنسمیتری است که در تنظیم خلق‌وخو و اضطراب نقشی اساسی ایفا می‌کند.
▫️شواهد تحقیقات بزرگی که به دلیل دوز تاثیرگذار کمتر و افزایش دسترسی CNS در استفاده ۵-HTP برای اضطراب پشتیبانی می‌کند عموما باعث ترجیح ۵-HTP بر ال-تریپتوفان شده است.
▫️در زمینه روان پزشکی منسجم که به سرعت در حال رشد است تجویز توامان دارو و مکمل‌های طبیعی صورت می‌گیرد تا نسبت به زمانی که داروها به تنهایی مصرف می‌شوند، پاسخ درمانی بهبود و عوارض جانبی کاهش پیدا کند.
ا▫️ ۵-HTP نمونه‌ای از مکمل‌های طبیعی است که ممکن است به صورت بی خطر با تجویز داروهای ضد اضطرابی و با ریسک کم اثرات منفی ترکیب شود.
▫️در یک مطالعه بیمارانی که به صورت رندوم ترکیب ۵-HTP با کاربیدوبا (داروی مهارکننده آنزیمی که باعث شکستن ۵-HTP  در خون محیطی می‌شود و افزایش ۵-HTP ورودی به مغز را به دنبال دارد) دریافت کرده بودند در مقایسه با کسانی که داروی ضد اضطراب دریافت کرده بودند کاهش اضطراب گزارش کردند. در مقابل افرادی که دارونما دریافت کرده بودند بهبود نیافتند.
▫️بعضی از افرادی که ۵-HTP مصرف می‌کنند خستگی و خواب آلودگی در طول روز را گزارش می‌کنند. گزارشات کمی مبنی بر ایجاد سندرم سروتونین خفیف وجود دارد. این سندرم که به دلیل سروتونین افزایش یافته در مغز ایجاد می‌شود با بی‌خوابی، تحریک و عصبی شدن در ارتباط است.

▫️یک مطالعه جدید نشان داده که در افراد با سن بالای ۷۰ سال که سالم هستند و یک زندگی مستقل دارند مصرف آسپرین تاثیری در بهبود سلامتی ندارد.
▫️خیلی از پزشکان به افراد در سنین میانسالی یا بالاتر توصیه میکنند روزی یک قرض آسپرین با دوز کم موسوم به آسپرین بچه استفاده کنند به این امید که در سنین بالاتر سالم تر باشند. این توصیه بر این مبنای علمی استوار است که آسپرین یک دارو با اثرات رقیق کننده خون و اثرات ضد التهابی است و ممکن است بتواند ریسک دمانس یا زوال عقل در سنین بالا را کم کند.
▫️ولی حالا این مطالعه جدید میگوید مصرف طولانی آسپرین نمیتواند تضمین کننده یک زندگی طولانی و سالم باشد و حتی ممکن است تاثیرات منفی مانند افزایش احتمال خونریزی گوارشی یا مغزی را به همراه داشته باشد.
▫️در یک مطالعه جدید محققان بیش از ۱۹ هزار نفر با سن متوسط ۷۴ سال و به ظاهر سالم در استرالیا و ایالات متحده را مورد بررسی قرار دادند. به تعدادی از آنها بصورت روزانه آسپرین دادند و به تعداد دیگر هم دارونما دادند.
▫️نتیجه تحقیق این بود که مصرف روزانه یکصد میلیگرم آسپرین در روز در افراد مسن سالم نمیتواند شانس داشتن یک زندگی طولانی تر بدون ابتلا به زوال عقل یا ناتوانی های دیگر را بیشتر کند. حتی در گروهی که آسپرین مصرف کرده بودند احتمال بروز خونریزی گوارشی و مغزی افزایش هم پیدا کرده بود.
▫️بنابراین محققان به افراد مسنی که سالم هستند توصیه نمیکنند آسپرین مصرف کنند ولی اگر از قبل به هر دلیلی از آسپرین استفاده میکنند نباید بدون مشورت با پزشک مصرف آن را سر خود قطع کنند.
▫️نتایج این مطالعه در شماره سپتامبر ۲۰۱۸ مجله
New England Journal of Medicine
منتشر شده است.